Witajcie u Manueli

Po­nie­działek, wto­rek, śro­da, czwar­tek, piątek, so­bota, nie­dziela. Styczeń, lu­ty, marzec...grudzień. Wios­na, la­to, je­sień, zi­ma. Święta, no­wy rok, święta, wa­kac­je. Słońce, deszcz, śnieg. I tak w kółko. Jeszcze wczo­raj był li­piec. Jak ten świat ucieka nam między pal­ca­mi... Nim się obej­rzy­my mi­nie ko­lej­ny rok, ko­lej­ny, ko­lej­ny... Naj­lep­sze la­ta życia nam uciekają, choć w su­mie nie można stwier­dzić, że są one lep­sze od in­nych, po­nieważ każde wnoszą coś do nasze­go życia. Jed­nak pięknym byłoby zat­rzy­mać ja­koś te pędzące wskazówki ze­gara nasze­go życia...

Każdy ptak od­la­tując na zimę ma nadzieje że na wiosnę powróci w to sa­mo miej­sc, a wręcz jest o tym przekonany.
Z na­mi ludźmi jest tak sa­mo, trud­no nam uświado­mić że cza­sami gdy coś zos­ta­wimy te­go już może nie być.

By ten nad­chodzący rok
Za rok od­chodził z żalem,
Że to, co było,
Dru­gi raz się nie sta­nie.

By każda uro­niona łza
W złości, smut­ku i roz­paczy
Mi­lionem uśmiechów
Odzwier­cied­lała się na twarzy.

By każdy wschód słońca
Za­powie­dział niebieską przy­godę.
Życzę wam wszys­tkiego,
Co tyl­ko dziś mogę.

Żeby wszys­cy mieli w końcu
To, do cze­go dążą,
By marze­nia sen­ne,
Które w głowie krążą.
Te przy­jem­ne tyl­ko
Do rzeczy­wis­tości dążą.

Niech ten rok, co właśnie
War­tko się zaczy­na,
Nie za­wiódł nig­dy
Waszych ocze­kiwań.

Bo kiedy miasto na święta się stroi
Niejeden z nas o przyszłość się boi
Niejeden z nas w marzenia ucieka
Wierząc, że spełnienie gdzieś czeka.

A kto wie, czy za rogiem
Nie stoją Anioł z Bogiem?
I warto mieć marzenia
Doczekać ich spełnienia.

 Z okazji Świąt Bożego Narodzenia
życzę Ci nadziei, własnego skrawka nieba,
zadumy nad płomieniem świecy,
filiżanki dobrej, pachnącej kawy,
piękna poezji, muzyki,
pogodnych świąt zimowych,
odpoczynku, zwolnienia oddechu,
nabrania dystansu do tego, co wokół,
chwil roziskrzonych kolędą,
śmiechem i wspomnieniami.
Wesołych świąt!

Na policzkach jeszcze ciepły oddech lata,
a tu jesień tron objeła niespodzianie,
chłodną rosą o poranku wszystko skrapia,
i rozściela tuż nad ziemią z mgieł posłanie.
Astrów rzesze kolorami oczy wabią,
zerwij dla mnie te najbardziej fioletowe
z babim latem fruwającym ponad głową

Jesienny spacer kolorowy
z bukietem astrów od ciebie.
Jesienny spacer romantyczny,
jesienne marzenie.

Jesień barwi liście złotem i czerwienią,
w parku czekam niecierpliwie na spotkanie,
a korale od przydrożnej jarzębiny
podaruję ci na powitanie.
Ile ciepłych barw w jesiennej jest palecie,
tyle ciepła i radości w naszych oczach,
gdy patrzymy, jak świat wokół nas pięknieje,
złote słońce topi się w wieczornych zorzach.

Szep­tały lis­tki między sobą
Cichut­ko pocztą pantoflową
Że Pa­ni je­sień w las zawita
W roz­wianych włosach z mokrą głową

Z bar­wną pa­letą i pędzlami
Świat ko­lora­mi po­malu­je
Strząśnie żołędzie i kasztany
Ulew­ne deszcze zaserwuje

I w jarzębinę przystrojona
Na ba­bie la­to nawleczoną
Z hu­laszczym wiat­rem zatańcuje
Za­bie­rze liście drzew koronom

Jeszcze jej nie ma,jeszcze chwilka
Cie­szmy się słońcem raczmy miodem
Je­sien­na Pa­ni jest już blisko
Bo już po­ranek wi­ta chłodem.

Bez wątpienia w życiu każde­go człowieka mi­le wdziany był by pi­lot z dwo­ma przy­cis­ka­mi. Stop i prze­wija­nia, pier­wszy by zat­rzy­mywać chwi­le i cie­szyć się ni­mi dłużej niż to przy­kaza­ne, dru­gi na­tomiast do te­go by jak naj­szyb­ciej prze­winąć czas do mo­men­tu, w którym można by było go zatrzymać.

Cza­sami chciałabym uciec, ale tyl­ko dla­tego, żeby spraw­dzić czy kto­kol­wiek będzie usiłował mnie zatrzymać..

A wskazówki ze­gara le­niwie od­mie­rzały morze stra­cone­go cza­su...
I na­wet na chwi­le nie chciały się zat­rzy­mać, aby móc zat­ra­cić się we wspom­nieniach... W tym, co naj­ważniej­sze i najpiękniejsze...
W tym, co zos­ta­nie w ser­cu na zawsze... 

Mieć za­pał 4-kla­sis­tki i naiw­nie wie­rzyć w szczęście.

Śmiać się z nicze­go, nie dbać o wygląd. Z głową pełną marzeń i no­sem w książce żyć z blas­kiem w oku.

Czas mi­ja nieubłaga­nie i choćby nie wiem jak chcieli­byśmy mieć swój włas­ny We­hikuł Cza­su, mu­simy przeżyć życie udo­wad­niając, że da­jemy radę być szczęśli­wymi i bez niego.

 Pa­mietaj ze dob­re dni nie trwa­ja wie­cznie. Gdy jes­tes szczes­li­wy/a, sta­raj sie gro­madzic za­pasy ciep­la, bo gdy przyj­dzie smu­tek ,wys­tar­czy ze ktos po­daru­je ci... usmiech.

Us­miech ukocha­nej oso­by, pot­ra­fi zdzialac cuda.
Każdy po­winien, każdy zasłużył i na każde­go na­dej­dzie od­po­wied­nia po­ra ze­by miec swo­je wy­jat­ko­we i niepow­tarzal­ne le­kar­stwo na całe zło.

Uśmie­chaj się na każdą drobnostkę.
Uwierz, życie wte­dy sta­je się tak proste.
Wszys­tko na­biera odcieni,
Us­miech spra­wia, że wszys­tko w koło się mieni
Codzien­ność sta­je się tak zielo­na (zakręcona)
Spot­ka­nie z przy­jacielem po­marańczo­we (odlotowe)
Smut­ki są przeźroczys­te ( niewi­doczne, bar­dzo mgliste)
TY sam sta­jesz sie złoty (nie wiesz co to kłopoty:)

...kon­tem­pluję noc­ne niebo i wy­pat­ruję "spa­dających gwiazd".

I nag­le uderza mnie ta­ka smut­na myśl, że trze­ba wy­darzeń na fa­cebooku i rozgłasza­nia w me­diach, by zechciało się nam zad­rzeć głowę i spoj­rzeć w niebo.

A prze­cież każdej bez­chmur­nej no­cy możemy spoj­rzeć do góry i zachwy­cić się tym niesa­mowi­tym wi­dokiem. Gdy­by tyl­ko nam się zachciało...

Rześkim wiat­rem muśnięta, rodząca się właśnie Pan­na, łas­kocze de­likat­nie me dłonie. Czuję ją wszędzie – zag­nieździła się w kościach, wplątała we włosy. Zielo­ny aro­mat...

Uśmie­cham się do ra­dos­nych bu­zi żon­ki­li i tu­lipanów, ­cieszę oczy ziele­nią tra­wy i dziewiczą bielą wiśniowych pączków.

Będzie dob­rze..
Bo wys­tar­czy je­den pro­mień wiosen­ne­go słońca
przy­noszący nową soczyście-zieloną nadzieję..
... i wszys­tko się roz­pro­mieni