Móc znów powrócić do tam­tych lat...

Mieć za­pał 4-kla­sis­tki i naiw­nie wie­rzyć w szczęście.

Śmiać się z nicze­go, nie dbać o wygląd. Z głową pełną marzeń i no­sem w książce żyć z blas­kiem w oku.

Czas mi­ja nieubłaga­nie i choćby nie wiem jak chcieli­byśmy mieć swój włas­ny We­hikuł Cza­su, mu­simy przeżyć życie udo­wad­niając, że da­jemy radę być szczęśli­wymi i bez niego.