Witajcie u Manueli

Rześkim wiat­rem muśnięta, rodząca się właśnie Pan­na, łas­kocze de­likat­nie me dłonie. Czuję ją wszędzie – zag­nieździła się w kościach, wplątała we włosy. Zielo­ny aro­mat...

Uśmie­cham się do ra­dos­nych bu­zi żon­ki­li i tu­lipanów, ­cieszę oczy ziele­nią tra­wy i dziewiczą bielą wiśniowych pączków.

Będzie dob­rze..
Bo wys­tar­czy je­den pro­mień wiosen­ne­go słońca
przy­noszący nową soczyście-zieloną nadzieję..
... i wszys­tko się roz­pro­mieni

Załamać się i płakać nic nie próbując zmienić.

Wziąć życie ta­kie ja­kim jest i cie­szyć się każdą chwilą.

Zde­cydo­wanie wy­bieram to dru­gie... Choć cza­sami to trudne.

Nawet gdy pada deszcz i gdy w twarz wieje wiatr,
idź przed siebie odważnie, cel nie dopnie się sam.
Przebrnij przez dzień i noc, we śnie sięgnij do gwiazd,
pozwól myślom popłynąć, sercu odpocząć daj.

Spójrz tam, spójrz tam, gdzie rosa w słońcu,
w promieniach tańcz, otwórz się na piękno.
Szczęście ma smak wszystkiego co kochamy,
więc kochaj życie.

Gdy dogoni cię czas, w płucach zabraknie tchu,
z sił opadniesz i zwątpisz, w myślach przeklniesz zły los,
usiądź i w niebo spójrz, poczuj jak zwalnia puls,
jutro odnajdziesz siły, by znów w górę się piąć.

Spójrz tam, spójrz tam, gdzie rosa w słońcu,
w promieniach tańcz, otwórz się na piękno.
Szczęście ma smak wszystkiego co kochamy,
więc kochaj życie.

Nie wiem, ile masz lat i co dziś dręczy cię,
jednak wiem to na pewno - warto wierzyć i trwać.
Zanim więc poddasz się, zanim jak kamień w żleb
spadniesz, przypomnij sobie, jak cudowny jest świat.

Po łagodnej zimie natura powoli zaczęła budzić się ze snu. Przedwiośnie to czas kiedy wszystko jest już prawie obudzone, jakby matka natura czekała w blokach startowych i niebawem wszystko eksploduje soczystą zielenią.

Wiosna z Zimą
Wzięła się za włosy
I szaleje w zawierusze
Choć tej drugiej przesądzone losy

Wściekłość Zimy
Jest szkaradna
A w gwałtownych podmuchach
Wskazuje że jest już bezradna

Nie odpuszcza jednak nam
I nie daje za wygrane
Swoim szaleństwem chce
Nam zadać jeszcze ranę

Wieje szarpie dmucha sypie
I wichurą zacina
Szalona w bezsilności
Odchodząca Zima

Szalona jak ludzie w kochaniu
Kiedy był czas nie sypała śniegiem
 Kiedy kończy się jej żywot
Wszystko chce nadrobić biegiem

..jest czymś-czego nie da się ugasić,
i tak jak wiary,
nadziei..
i miłości nie da się nauczyć..
Obumierasz,
gdy na nic nie czekasz..
Żyjesz,..
dopóki drążysz..

na jednej dłoni wspomnienia..przeszłość co przeminęła,
-na drugiej dłoni marzenia..-ukryte pragnienia duszy...
I coś..nie do spełnienia,.
A może mijamy się za szybko o krok,
o uśmiech,
o uścisk dłoni..

I chwil..- co mogliśmy dzielić,już nigdy nie uda się dogonić..
Kolejny dzień-co znowu rozpędzi,
by oczy pośpiechem zasłonić..
A kiedyś-
może będzie za późno
-na krok,
-na uśmiech,
-na uścisk dłoni..

Szczęście znaj­du­je się w to­bie. Zaczy­na się na dnie two­jego ser­ca, a ty możesz je wciąż po­większać, po­zos­tając życzli­wym tam, gdzie in­ni by­wają nieżyczli­wi; po­magając tam, gdzie już nikt nie po­maga; będąc za­dowo­lonym tam, gdzie in­ni tyl­ko sta­wiają żąda­nia. Ty pot­ra­fisz się uśmie­chać tam, gdzie się narze­ka i la­men­tu­je, pot­ra­fisz prze­baczać, gdy ludzie ci zło wyrządzają.

Chce­my być szczęśli­wi - a nie do­ceniamy naj­piękniej­szych rzeczy :
- de­likat­nej po­ran­nej ro­sy
- miękkich płatków pier­wsze­go śniegu
- ciepłych do­tyków pro­mieni słonecznych
- zim­nych krop­li deszczu
- pier­wszej kąpieli let­niej
- świeżego za­pachu wios­ny
- sma­ku urodzi­nowe­go tor­tu
- uśmie­chu przy­jaciół
- po­całun­ku ukocha­nej oso­by
- cu­dow­ne­go spoj­rze­nia mat­ki
- dreszczy przechodzących przy cu­dow­nych chwi­lach nasze­go życia

Wios­na jest urodą, słodką i nieu­chwytną pięknością. Która będzie cię nęcić, ku­sić, uśmie­chać się. Ale nig­dy nie poz­wo­li się złapać. Jest pat­ronką zauroczonych.

Jes­tem uśmie­chem, gdy spa­da liść z drze­wa i pączkiem na drze­wie gdy budzi się wios­na.. jes­tem tym kim jes­tem, jes­tem człowiekiem. a Ty, po­wiedz mi kim jesteś?..

Szczęście jest jak przy­jem­na cho­roba, która chce się aby trwała wie­cznie ale jeśli nie za­razi­my nią ni­kogo wi­rus ra­dości niewy­korzys­ta­ny i nie dzielo­ny szyb­ko się ulat­nia po­zos­ta­wiając pustkę.

UWAGA!
za­rażenie dru­giego osob­ni­ka nie wy­maga dużo cza­su, wys­tar­czy krótka chwi­la: je­den uśmiech, gest, słowo aby cho­roba się roz­przes­trze­niała i za­rażała nas od no­wa umac­niając w cie­sze­niu się życiem.

SZCZĘŚCIE...
w za­sięgu ręki każde­go,
kryjące się w zwykłym dniu codzienności..

Bo jeśli chce­my żyć szczęśli­wie, pat­rzmy na życie jak na coś cu­dow­ne­go.

Oto klucz do szczęścia; nie brać rzeczy zbyt tra­gicznie, ro­bić co możecie naj­lep­sze­go w da­nej chwi­li, życie uważać za grę, a świat za boisko.

Oto klucz do szczęścia; nie brać rzeczy zbyt tra­gicznie, ro­bić co możecie naj­lep­sze­go w da­nej chwi­li, życie uważać za grę, a świat za boisko.

"Zima to paradoks światła w sercu ciemności. To także cud narodzin i zapowiedź odrodzenia się przyrody"

Okres Świąt Bożego Narodzenia to czas pełen magii, czarów, radości i piękna. Czas spełniania marzeń i okazywania sobie wzajemnie troski i miłości. To w te dni, zapatrzeni w roziskrzoną choinkę, w uśmiechnięte twarze naszych bliskich odkrywamy sens życia. Jednocześnie te właśnie Święta, jak żadne inne, skłaniają nas do zadumy, zamyślenia i wspomnień.